Propaganda odgrywała kluczową rolę we wszystkich systemach totalitarnych. W III Rzeszy jej głównym architektem był Joseph Goebbels- niewysoki, ułomny fizycznie, lecz obdarzony niezwykłym talentem retorycznym i politycznym fanatyzmem. To właśnie on wyniósł nazistowską propagandę na niespotykany dotąd poziom.

Joseph Goebbels, jeden z najbardziej zaufanych współpracowników Adolfa Hitlera, urodził się w 1897 roku. Do NSDAP wstąpił na początku lat 20. Początkowo sympatyzował jednak ze skrzydłem ugrupowania wrogim Hitlerowi. Zmiana jego nastawienia nastąpiła szybko- gdy uznał Hitlera za „geniusza”, związał się z nim bezwarunkowo. Był to początek jego błyskawicznej kariery partyjnej. Najpierw objął funkcję gauleitera Berlina, a na początku lat 30. został posłem do Reichstagu i szefem propagandy NSDAP. Sukces partii w wyborach doprowadził do powierzenia mu teki ministra propagandy i oświecenia publicznego.

Na tym stanowisku uzyskał pełną kontrolę nad przekazem medialnym w Niemczech. Podporządkował państwu radio, prasę, kino, a nawet raczkującą jeszcze telewizję. Wykorzystywał najnowsze technologie, by kreować wizerunek nazistów jako jedynej siły zdolnej przywrócić Niemcom potęgę. Jego osobista fascynacja Hitlerem osiągnęła tak duży poziom, że wszystkie jego dzieci otrzymały imiona rozpoczynające się od litery „H”.

Goebbels był głównym inicjatorem antyżydowskiej kampanii nienawiści. Wspierał powstawanie filmów propagandowych takich jak „Wieczny Żyd”, przedstawiających Żydów w sposób skrajnie kłamliwy i dehumanizujący. Historia Niemiec była systematycznie fałszowana, eksponując wyłącznie dawne triumfy. Osoby chore psychicznie i z niepełnosprawnościami prezentowano jako „bezwartościowe” i „szkodliwe”, torując ideologicznie drogę do programu eutanazji. Propaganda gloryfikowała natomiast niemieckiego chłopa jako wzorzec „rasy panów”.

Po wybuchu II wojny światowej przekaz propagandowy został dostosowany do potrzeb frontu- miał ukazywać nieustanne sukcesy Wehrmachtu oraz barbarzyństwo nieprzyjaciół, m.in. Polski i ZSRR. Gdy sytuacja militarna zaczęła się pogarszać, Goebbels stał się rzecznikiem tzw. wojny totalnej. W słynnym przemówieniu wygłoszonym w 1943 roku w berlińskim Pałacu Sportu pytał tłum: „Czy chcecie wojny totalnej, wojny na całkowite wyniszczenie?”.

W ostatnich miesiącach wojny propaganda przedstawiała Armię Czerwoną jako zagrażającą fizycznemu istnieniu Niemców, jednocześnie wciąż powtarzając hasło o „bliskim ostatecznym zwycięstwie”. Gdy sytuacja stała się beznadziejna, Goebbels nadzorował produkcję monumentalnego filmu propagandowego o obronie Kołobrzegu z czasów wojen napoleońskich- do zdjęć ściągnięto z frontu wschodniego około 10 tysięcy żołnierzy.

Pod koniec wojny Goebbels został mianowany zwierzchnikiem Volksturmu- pospolitego ruszenia złożonego z mężczyzn w wieku od 16 do 60 lat. Mimo całkowitego braku kompetencji wojskowych objeżdżał niemieckie miasta, wzywając do desperackiej obrony. W kwietniu 1945 roku wraz z rodziną przeniósł się do bunkra pod Kancelarią Rzeszy, gdzie był świadkiem śmierci Hitlera. W testamencie Führera został mianowany kanclerzem III Rzeszy- pełnił tę funkcję zaledwie przez jeden dzień.

1 maja 1945 roku Joseph Goebbels, jego żona oraz ich sześcioro dzieci popełnili samobójstwo. Mimo klęski nazizmu, duch propagandy Goebbelsa utrzymywał się przez długi czas- jego metody i struktury medialne przeniknęły do powojennych instytucji opinii publicznej w Niemczech Zachodnich.